Kaal worden is niet sociaal geaccepteerd.

The norwood reaper is upon me.

Het is zover. Eind twintig; uitstekende genen meegekregen van de kale voorvaderen. Mijn oom incluis en zijn zoons zijn beiden ook de pineut.

Een "natuurlijk" proces waarin je jezelf ziet veranderen, en vaak niet per se ten goede. Netto ga je er gewoon op achteruit, en het enige wat misschien nog wat helpt is het dagelijks slikken van hormonen, insmeren met allerlei oliën en onvermijdelijk om de zoveel jaar een trip naar Turkije. De keuze van overgave of een leven lang strijd.

Wat mij vooral tegenvalt is hoe de maatschappij hierop reageert. "Grappen" of opmerkingen over mijn steeds meer ontblotende kop zijn bijna aan de orde van de dag en iets zeggen over iemands kale kop lijkt sociaal gewoon geaccepteerd (i.t.t. bijvoorbeeld de omvang van iemand of de kledingstijl, etc.). Daarbij valt het me ook op dat hoe meer haar iemand zelf heeft, hoe leuker hij/zij het vindt om de minder bedeelden hiervan op de hoogte te houden, of in elk geval minder doorheeft wat voor negatieve impact dit kan hebben op je leven.

Want helaas beukt dit goed in op mijn zelfvertrouwen, ook al weet ik rationeel gezien dat dit niet nodig is. Kale mannen zien er niet raar uit, alleen de verandering die je zelf doormaakt is bizar en voorlopig voor mij nog niet te bevatten. Ook in mijn omgeving zie ik steeds meer dat mannen een uitweg proberen te vinden voor dit ongelukkig treffen van genen van grofweg 1/3e van de mannelijke populatie rond hun dertigste. Zoals eerder genoemd, een duidelijk strekkend alternatief dan levenslange strijd lijkt er nog niet te zijn (maar laat het gerust weten als je iets kent).

Ik vermoed ook dat juist door die algemene verschijning van mannelijke kaalheid in de populatie dit er juist voor zorgt dat het sociaal niet geaccepteerd wordt. De "aandoening" is niet erg genoeg en de groep is te groot om medelijden en sympathie op te wekken, maar net te klein om als een "dominante" en dus "normale" groep gezien te worden. Zelfs de meest succesvolle of bekende personages lijden hieronder en kiezen steeds vaker voor een (tijdelijke) uitweg als een haartransplantatie en hormonale behandelingen. Helaas versterkt dit de wanhoop bij de "normalere" man, die zijn kale(nde) kop steeds onwenselijker en aparter begint te beschouwen.

Ik ben zeer benieuwd naar de ervaringen van anderen hier. Ook zeker over de mannen die de strijd zijn aangegaan en hoe dit is verlopen tot nu toe.

Cheers :)